Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015

Μήπως είμαστε ακόμα και λίγο άνθρωποι;

Κείμενο φίλης τηλεθαάτριας νομίζω; Σπουδάζει ιατρική εμβρυολογία; Πριν βρεθούμε όμως «χαθήκαμε την ώρα που οι δρόμοι μας γίνηκαν θάλασσες, και χρειαζόμασταν φωτιά και σίδερο αλλά δεν είχαμε παρά καρδιά και αίμα. Όμως…»
Μου γράφει λοιπόν:

Από μέρες ήθελα να σου πω ποια μορφή ήρωα έχεις σχηματίσει στην άμορφη γενικά για τον κόσμο σκέψη μου. Είσαι ένας σύγχρονος διανοητής πάνω στο άλογο του Δον Κιχώτη. Ένας Άνθρωπος αφύσικα ρομαντικός και ενοχλητικά ασυμβίβαστος για τον μέσο όρο των ευνουχισμένων που φυτοζωούν στα ασφυκτικά όρια του θερμοκηπίου που λέγεται σύστημα. Ένα σύστημα που μπορεί εγώ -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- να μπορώ να αντιληφθώ μόνο ως κάτι κατασκευασμένο από ανθρώπους και άρα αναστρέψιμο, ενώ εσύ μπορείς να το αναγάγεις και να το αποκαλύψεις ως κάτι πάνω από τις δυνατότητες μας, κατασκευασμένο από ανώτερες δυνάμεις με άκαμπτους και ατέρμονους κανόνες. Κανόνες βέβαια που άτομα σαν και εμάς έχουν τη ροπή να μην ακολουθήσουν όποιο και αν είναι το τίμημα. Εσύ δεν τους υπηρέτησες και για αυτό σε θαυμάζω. Δεν τους άφησες να σε φθείρουν, να σε λυγίσουν και για αυτό είσαι η δύναμη που χρειάζομαι εγώ και πολλοί άλλοι για να συνεχίσουν. Δεν πρόδωσες τα παιδικά σου όνειρα και γι αυτό σε αγαπώ. Δεν έκανες ποτέ κάποια κίνηση που να θίξει την ηθική μου και για αυτό σε εκτιμώ. Αντίθετα μου χάρισες πολλά από τα χρυσά πέταλα της καρδιάς σου ώστε οι σταγόνες μου να γίνουν χείμαρροι και να μας παρασύρουν μαζί..

Κάποτε μου είχες πει (ίσως όχι ακριβώς με την ίδια διατύπωση) ότι όταν αγαπάμε κάποιον αληθινά και ανιδιοτελώς πρέπει να ξέρουμε πότε πρέπει να φύγουμε. Είναι κάτι που δεν είχα σκεφτεί καθόλου προηγουμένως – απεναντίας κατασκεύαζα ολόκληρες σκηνές. Μας φανταζόμουν βραδάκι να γράφουμε το βιβλίο μας, να απαντάμε και να ζούμε τα δικά μας «Γιατί Όχι;» και να χτίζουμε κάτι που ποτέ και τίποτα δεν θα μπορούσε να γκρεμίσει – το αποφάσισα εντελώς ξαφνικά όταν, ξεκινώντας να γράφω αυτό το κείμενο, αναλογίστηκα τι νιώθει ο ένας για τον άλλο και που αυτό μπορεί να οδηγήσει.. Τελικά εγώ πρέπει να σε προστατέψω από μένα.

Μια συμβουλή θέλω να σου δώσω μόνο την οποία θέλω να περάσεις από τα πιο βαθιά σου φίλτρα και να αποστάξεις την αγάπη και το ενδιαφέρον μου. Κώστα μου, υπάρχουν ακόμα καθαρά πράγματα. Μπορεί να μην περιδιαβαίνουν στους διαδρόμους της καθημερινότητας με την με το λευκό και φωτεινό τους πέπλο, υπάρχουν όμως και αποκαλύπτονται σε αυτούς που αξίζουν. Γι αυτό να περιμένεις με τα μάτια ανοιχτά και λίγα περισσότερα λουκέτα ξεκλείδωτα. Ξέρω πως δεν είναι απλά ρίσκο αλλά και τεράστια αφέλεια να ανοίξεις κάθε πολύτιμο κουτάκι σου σε έναν άνθρωπο που γνωρίζεις ελάχιστα, αλλά μόνο έτσι θα μπορέσεις να τον δεις όπως πραγματικά είναι χωρίς παρεξηγήσεις και ενδοιασμούς. Είτε θα τον λατρέψεις για την ομορφιά της αλήθειας του, είτε θα τον μισήσεις για την πλάνη που σου έστησε. Αξίζει όμως το ρίσκο, δεν αξίζει;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου